In 2012 liet Hinderik de stoel van zijn vader (die stierf toen de kunstenaar 2 jaar oud was), een houten fauteuil uit de jaren 30, horizontaal en verticaal in stukjes zagen voor in 540 van diezelfde transparante bakjes, nu niet tot een muur, maar tot een kubus gestapeld.

Een muur van transparante vleeswarenbakjes met zijn, deels in plakjes gesneden afval. Intimiteiten die Hinderik zonder enige gêne verzamelt en toont in een uiteindelijk monumentaal object.

‘Work in progress’, het Koffiefilterzakjestapijt, is pas klaar vindt hij, als er de koffiefilters van de voor zijn uitvaart gezette koffie aan toe zijn gevoegd. (Hinderik twijfelt nog tussen cremeren en begraven worden.)

“Wat zou het mooi zijn”, als tegen de tijd dat ik dood ben, al mijn bezittingen, in stukjes en plakjes gesneden, in zulke transparante bakjes zijn opgeborgen. Als ultieme vorm van een uiteindelijk geordend leven en dat kunstwerk is dan af als mijn as in de laatste bakjes is gedaan”.